eerlijkheid, dat is belangrijk.
dus ik zal hier ook eerlijk zijn naar jullie,
ondanks dat ik dat verschrikkelijk moeilijk vind,
en ik niet wil dat jullie je zorgen gaan maken..
maar door niks te zeggen, of door te beweren dat het goed gaat..
dan ben ik niet eerlijk,
niet naar jullie, en niet naar mijzelf.

het gaat inmiddels weer een klein beetje beter, maar heb heftige periode gehad
die uiteindelijk denk ik wel tot goede dingen zal lijden.
ik heb inmiddels niet meer al mijn vrijheden, mag nog wel naar buiten maar alleen als er anderen bij zijn. dit mogen ook vrienden ofzo zijn. maar gewoon niet meer alleen. dit allemaal na afgelopen woensdag en donderdag.
afgelopen tijd begon ik weer steeds suicidaler te worden, en ging het heel erg achteruit. en na dinsdag in groningen geweest te zijn, om te winkelen, woensdag zwembad, systeemgesprek + gala werd het mij allemaal te veel. ik kan al die prikkels niet hebben,
ik ben nu 14 weken hier in de swing, en merk amper vooruitgang.
we zijn nog steeds niet echt begonnen met behandeling, en moet sowiezo nog tot maandag wachten tot diagnostiek en dan zal ik uiteindelijk echt in behandeling gaan.
maar als je er elke keer weer achter komt, welke dingen allemaal niet lukken en je eigenlijk geen vooruitgang merkt. ondanks dat iedereen maar zegt dat ik het zo goed doe etc. ja okee sommige dingen gaan misschien beter dan eerst. maar ik voel me verder nog helemaal niks beter, k voel me nog steeds ontzettend rot.
toen ik uiteindelijk besloot om naar de swing te gaan, had ik hoop, en wou ik weer vechten, inmiddels na 14 weken ben ik de hoop wat kwijt. en woensdagavond tijdens het gala hier werd t me te veel. ik ben van t gala weggelopen en daarna heel veel in mijn arm gesneden, en opgegeven moment merkte ik dat dat mij amper rustig maakte, en dat ik me nog steeds heel rot voelde, en bovendien wou t niet echt stoppen met bloeden, dus ik bedacht dat ik maar leiding nodig had, dus toen heb ik een meisje van hier gesmst, of ze alsjeblieft iemand van de leiding wou sturen omdat het helemaal mis ging. dus uiteindelijjk kwam eerst dat meisje aangesprint, die schrok natuurlijk heel erg, omdat het nogal een bende was, en daarna kwam leiding. die heeft mijn arm verbonden en daarna mocht ik niet meer naar mijn kamer, en heb ik nog even met haar gepraat. maar eigenlijk hielp ook dat mij niet om mij beter te voelen, dus ik zat de hele tijd in de woonkamer en het werd maar erger en erger in mijn hoofd. dus uiteindelijk ben ik naar mijn kamer gegaan met het excuus dat ik andere kleren aan ging doen( ik had nog mijn gala jurk aan). ik trok het niet meer, en ik was de hoop kwijt. toen begon ik met een overdosis pillen innemen, ik had er meer dan 200 op mijn kamer( slaappillen, paracetemol & ibubrofen) maar nadat ik er 60 gehad had, viel ineens mijn blik op een foto van mijn zus, en toen bedacht ik mij, dat ik het haar niet aan kan doen, dat zij voor mij terug zou moeten komen uit singapore. dus toen ben ik naar de groepsleiding gegaan en vertelde dat ik 60 pillen had gehad, en dat is natuurlijk veel te veel. en is hardstikke slecht voor je, dus de leiding gelijk met de dienstdoende arts bellen en ze vertelden mij alvast dat ik mijn spullen moest gaan pakken en dat ik naar het ziekenhuis moest. die dienstdoende arts zei dat er een ambulance moest komen omdat ik met spoed naar het ziekenhuis moest, maar ik wou niet met ambulance, dus heb ik alles geprobeerd zodat ik niet met ambulance moest, en uiteindelijk heb ik ze overghaald dat we met een swingbusje gingen, maar dan moesten er wel persé 2 groepsleiding mee. dus dat is uiteindelijk gebeurd. in het ziekenhuis stonden er al gelijk artsen en verpleegkundigen te wachten en werden er meteen allemaal tests gedaan en is mijn maag gespoeld en daarna allemaal medicijnen erin, norrit en nog meer spul. dit om mijn maag lever en nieren enzo te beschermen. al gelijk werd duidelijk dat ik er sowiezo nog die nacht moest blijven en misschien langer, maar dat hing af van de bloeduitslagen etc. ik kreeg infuus met een spul erin dat aan de paracetemol bind, zodat het niet in je bloed blijft.
die nacht om 3 uur moest ik nog bloed prikken, en de volgende dag om 12 uur mocht infuus eruit, mijn lever etc zijn niet blijven beschadigd, ze hebben wel een behoorlijke klap gehad, en zijn ook wel beschadigd enzo, maar het zal vanzelf weer herstellen. dus kon er nog wel even last van houden, maar het komt wel weer allemaal goed. en dus mocht ik gistermiddag weer naar de swing. wederom door 2 begeleiders opgehaald.
mijn ouders zijn wel gelijk die avond ingelicht, en zijn nog naar t ziekenhuis gekomen enzo. was allemaal heel wazig, maar ik kan het me ook niet zo goed meer herinneren allemaal, want ik zakte steeds weg enzo, en dan werd er vanalles tegen me gezegt dat ik bij moest blijven ofzo, beetje vaag allemaal.
daarna nog met mijn arts hier gepraat, en daarin heb ik heel veel uitgelegd. en ik denk dat voor hem nu heel veel duidelijk is, heb dingen verteld, die me eerder niet gelukt zijn. maargoed het was niet zo'n slimme actie. maar ik ben gewoon de hoop kwijt. en naja er zijn nu dus allemaal maatregelen waardoor ik de hoop weer terug zal vinden zeggen ze. en er zijn dus maatregelen waardoor ik wat beschermd word tegenmezelf. dus ja, ik weet niet of dit verhaal wat te volgen is. en anders vragen jullie maar.

ik ben er zelf ook wel wat van geschrokken, en het is allemaal nog wat onwerkelijk,
maar als het goed is, moet de hoop weer terug komen, en gaan er nu dingen gebeuren die toch zullen gaan helpen. en dat moet ik nu maar gewoon ondervinden, want ik heb nu zo 1 2 3 geen mogelijkheden om heel makkelijk zelfmoord te plegen. dus ik zal weer proberen om door tevechten.
sorry
sorry dat ik op wou geven
terwjil ik ook wel weet dat er mensen zijn die van mij houden
en dat ik die heel veel verdriet heb gedaan/ verdriet doe.
maar dat besef was er woensdag ook wel, maar de wanhoop overheerste.
sorry
sorry
sorry
ik zal weer proberen om op mezelf te gaan passen..

6  Maart Acda en de Munnik
in de Harmonie in Leeuwarden!!

en wij hebben de laatste 3 kaarten !!! =)

En dat wachten laat mij me zo machteloos voelen,
en juist dat gevoel, maakt me ontzettend bang.

Peter, ik hoop zo op goed nieuws, en hoop heel erg dat alles goed komt.
Never Give Up Hope

Omdat dit op het moment de waarheid is.

Ik voel me k*t.
ongelovelijk k*t.
en ja, ik heb al met groepsleiding gepraat vandaag.
en Nee het heeft niet geholpen.
heb net drie kwartier buiten in de kou gezeten. zonder jas aan
en nu ben ik niet meer op t randje van flippen.
dus ik kan straks als ik gezinsgesprek heb mijn masker wel weer opzetten.
maar ik ben een emotioneel wrak vandaag.
en wou dat ik mijn leven even uit kon zetten.
aangezien ik charlotte beloofd heb geen zelfmoord te plegen,
en ik ook nog lieve vrienden heb,
is zelfmoord geen optie.
maar wat zou ik dat nu graag willen,
eindelijk verlost van deze ellende.
het is allemaal zo ontzettend zwaar

een meisje hier, die voelt zich nu vet rot,
en nu komt haar moeder langs, zodat ze even een vertrouwd iemand om zich heen heeft.
zij heeft zo'n goede band met haar moeder..
ik ben er eigenlijk wel een beetje jaloers op.
wou dat ik ook zo'n goede band met mijn ouders had..

ik ben verdrietig, bang, wanhopig en paniekerig nu.
maar ik zal mijn masker weer opzetten,
en weer doen alsof het goed gaat
want mijn ouders komen zo
en we hebben zo gesprek

excuses voor dit niet zo vrolijke logje
maar ik ben het licht kwijt,
in deze duisternis.
en ik hoop dat ik die snel weer vinden zal.

wazigheid

ben bang voor wat de toekomst brengen gaat.
maar ik weet ook,
dat als ik wil dat mijn toekomst een beetje oké is..
dat ik hier door heen moet.
omdat mijn toekomst dan misschien nog wat dragelijker wordt.
maar ik ben bang,
er is al zoveel gebeurd in de afgelopen 17 jaar, wat komt er nog??"
wat doet mijn lichaam? word die pijn nog erger? zo erg dat ik uiteindelijk niks meer kan?
of valt t mee, en is t hoe t blijft? wat overigens ook niet echt fijn is, maargoed..
ik ben bang. en heb net mijn angst met groepsleiding gedeeld..
dus nu ben ik een emotioneel wrakje.
en het liefst wil ik weer terug onder mijn bureau kruipen.
heb ik net ook bijna 2 uur gedaan.
maar k moest maar even naar de groep..
omdat k me zo rot voel.
en nu zit ik hier
een zwaar wazig verhaal te typen.
waarover ik twijvel, of ik het moet publiceren.
ik heb verder wel een goed weekend gehad hoor,,
qua geestelijke dingen enzo dan.
alleen nu even een dipmoment.
ben bang,
voor alles,
alles van nu,
en alles wat er nu gebeurd.
alles voelt bedrijgend.
ik wou dat ik even tijdelijk weg kon vliegen..
net als in het gedicht,
dat esther een tijd geleden voor me geschreven heeft..
die staat hier ook wel ergens :)
naja ik stop maar weer met dit wazige verhaal, hiep hoi.

Love.

Omdat dit is, hoe het leven er voor mij uitziet.

Dear Loved One,



I am sending this letter to help you understand my feelings as I deal with HMS/HEDS and the changes it brings to my life. I am scared. I don't know what the future holds for me. Will I end up disabled, in a wheelchair or will I be one of the lucky ones. If you find me being quiet and reflective, please don't think I am upset with you. I am trying to sort out my fears.
I am angry. HMS/HEDS has taken so much away from me. I can no longer do many of things I enjoy doing. I sometimes have difficulty just completing simple tasks. If I appear angry please understand it is the disease I am angry with, not you.
Please don't assume you know what is best for me. HMS/HEDS has affected my joints, not my mind. I am capable of making my own decisions. If I make the wrong decision, it is I who has to deal with the consequences. I still want to be part of the "gang." Please continue to invite me to participate in activities. I'll decide if I am capable of it. You may think you are being considerate by not inviting me to go ice-skating with everyone else, but it hurts when you exclude me. Maybe I can't skate with everyone else but I can bring the hot chocolate and watch.
Don't tell me how Auntie Mary cured her joint problems by drinking vinegar or any other supposed remedy. I have done much research and I keep up on current treatment options. I speak with my doctor regularly, if there is a possible treatment out there, I will know about it.
Please don't tell me you know how I feel. You don't. Don't offer me sympathy; I don't want your pity. But do offer me support and understanding, which I appreciate. I know sometimes I look perfectly healthy, but looks can be deceiving. Please understand that I am dealing with invisible pain and a lot of fatigue. Even on a good day I feel like you do when you have the flu, tired, achy and sore. Please keep that in mind.
I want you to know that the pain from HMS/HEDS moves around. Just because I climbed the stairs yesterday doesn't mean I can do it today. Yesterday my shoulder was throbbing; today it is my knee, who knows what it will be tomorrow.
Finally, please remember that I am the same person I was before I was diagnosed with this; HMS/HEDS doesn't change the heart and soul. I still laugh, I still cry. I still love and I still hate. I am me, I am not my disease. Please continue to love me just as you did before. I need lots of love, understanding, support and hugs, just like you.




Niet zelf geschreven.

geschreven op school. in een dipmoment.

Vast, muurvast.

Zoveel gedachtes,
Zoveel emoties,
Zoveel gebeurtenissen
Ze willen weg,
Ze willen er uit

Maar de woorden komen niet over mijn lippen.
De letters niet uit mijn pen.
Ze willen er uit
Ze willen weg.
Maar er is iets dat ze tegenhoud
Iets dat nog sterker is dan de wil om er uit te mogen

Het is zo beklemmend
Het is een tweestrijd
Het wil weg,
Maar het lukt niet.
Het is als het slot op de deur
Als het mes op mijn keel,
Weg, Weg, Weg.
Dat is wat ik wou,

Zoveel gedachtes,
Zoveel emoties,
Zoveel gebeurtenissen,
Ze willen weg,
Ze willen er uit,
Maar het lukt niet,

Ik zit vast, Muurvast.