.

Op mijn tenen sta ik op de bodem,
met mijn hoofd net boven het water.
maar er komt steeds meer water bij
en het lijkt niet meer weg te kunnen
happend naar adem.
nog een beetje meer, en ik kan niet meer bij de bodem.
ik ben moe
zo moe
om de hele tijd op je tenen te lopen.
en straks te moeten blijven zwemmen.
ik wou dat ik gewoon op de bodem kon zitten, en uit kon rusten.
maar het water blijft komen
het water blijft stijgen.
als ik moe ben,
dan houden mijn vrienden mijn hoofd boven water.
maar zij kunnen niet voor eeuwig mijn hoofd boven water houden
ooit zal het water toch weer weg moeten trekken?
ben alleen bang..
bang dat het te laat zal zijn.
en dat ik t straks niet meer red
om elke dag te blijven vechten.
ik blijf vechten tot het eind.
alleen het eind lijkt soms wel heel dicht bij..


Er zijn nog vele momenten waar de grond helemaal onder mijn voeten wordt weg getrokken.
momenten waarop ik heel erg suicidaal wordt.
niet dat ik het voor mezelf erg zou vinden als ik dood zou zijn.
maar na gister is het besef hoe lief mijn vrienden zijn, en hoe belangrijk ze voor me zijn wel weer
terug gekomen. ook dat zij echt van  me houden..
dat idee beangstigt me nog vaak. maar voor hun zal ik blijven vechten
omdat ik nog mooie momenten met hun meemaken wil.
op mijn kamer in de swing ga ik allemaal foto's plaatsen van mijn goede vriendinnen.
en dan hang ik er een briefje onder
Hier doe je het voor.
en ik hoop dat dat me wat kan helpen, om toch van mn mesjes af te blijven.
en toch niet naar de trein te gaan..( of naja afgelopen keren tegengehouden te moeten worden om naar de trein te gaan...)
ik blijf vechten tot t eind, maar vaak voelt het alsof het einde toch wel heel dichtbij is.